Marks sukkelende sokkeltje
Even dacht ik dat er een strategie bestond om van Rutte een partijleider te maken: niet meer ingaan op de actualiteitjes, maar publiekelijk nadenken over wat liberalisme anno nu is of moet zijn. Rita zou in ieder geval niet thuis geven, want nadenken over liberalisme is niet haar sterkste punt. Ik leek op mijn wenken bediend te worden, want ongeveer dat was de aankondiging voor het debat van afgelopen maandag.De gespreksleiding - Pepijn van Dijk - had echter bedacht dat de avond in driëen werd opgedeeld. We begonnen met de actualiteit van gisteren ('het gedoe' met Rita) we eindigden met de oppositie van morgen (en het leiderschap wat de hele zaal van Mark verwachten). In de overgebleven ruimte daar tussenin moest het dus gebeuren.
Rutte poogde erin wat over liberalisme te zeggen en daar de kritische massa van de gespreksleider niet de gewichtsloosheid van z'n vederlichte vragenblaadje overtrof, leek het nog best ergens over te gaan. Maar het debat begon met gisteren, eindigde met morgen en alles daartussenin ging dus over het nu. Rutte kwam af en toe nog best met iets aardigs, zoals dat de VVD wil dat mensen in hun leven een gelijke start hebben, met allemaal goed onderwijs, terwijl de PvdA eigenlijk vooral wil dat mensen aan het eind van hun leven nog steeds gelijk zijn. Best aardig, maar met best aardig ben je nog geen politiek leider.
Een echte liberale leider geeft een lezing waarin hij zijn ideëen verhoudt tot de liberale beginselen in de afgelopen twee eeuwen geformuleerd. En aan het eind mag het publiek dan nog best iets vragen.
De vertoning in de Rode Hoed zag er anders uit. Pepijn van Dijk leidde de kudde in de zaal rond over het landje van Mark Rutte. Overal mocht even gegraasd worden - de zorg, het kille imago van 'de partij' - maar niet te lang. En aan het eind, mooi op tijd, verdween de uitgegraasde kudde naar de bar, Rutte ietwat berooid achterlatend.